เอกสารโบราณ หมายถึง เอกสารตัวเขียนที่คนในสมัยโบราณบันทึกภูมิปัญญาต่างๆ ไว้ก่อนที่จะมีเทคโนโลยีการพิมพ์ เอกสารโบราณแบ่งตามวัสดุที่ใช้บันทึกได้เป็น ๓ ประเภทใหญ่ ๆ คือ จารึก คัมภีร์ใบลาน และสมุดไทย จารึก หมายถึง เอกสารที่มีการสลักหรือจารตัวอักษรลงบนวัสดุเนื้อแข็ง เช่น แผ่นหิน แผ่นทอง แผ่นทองแดง ฯลฯ คัมภีร์ใบลาน หมายถึง เอกสารที่มีการจารตัวอักษรลงบนใบลานและร้อยเข้าด้วยกันเป็นผูก ส่วนสมุดไทย หมายถึง เอกสารประเภทกระดาษที่ทำเป็นเล่มรูปแบบต่าง ๆ โดยมากนิยมนำมาพับทบกลับไปกลับมา กระดาษที่ใช้ทำสมุดไทยทำมาจากเปลือกของต้นไม้ชนิดต่าง ๆ เช่น ต้นข่อย ต้นปอสา ย่านกฤษณา นอกจากนี้ยังพบการบันทึกตัวอักษรลงในวัสดุอื่นๆ ด้วย เช่น ผืนผ้าหรือหนังสัตว์ แต่ในประเทศไทยพบจำนวนไม่มากนัก
เอกสารโบราณถือเป็นหลักฐานชั้นต้นที่ทรงคุณค่า สมควรที่จะรักษาไว้ให้คนรุ่นหลังได้ศึกษาต่อไป อย่างไรก็ดี เอกสารโบราณก็มีอายุการใช้งานจำกัดเพราะเป็นวัสดุธรรมชาติ เช่น จารึกอาจเกินการแตกหักหรือผุกร่อนไป ส่วนคัมภีร์ใบลานและสมุดไทยก็อาจถูกแมลงกัดกินทำลายหรือเสื่อมสภาพอันเนื่องมาจากสภาพอากาศร้อนและชื้น ถึงแม้จะเก็บรักษาไว้อย่างดี แต่สุดท้ายก็จะเสื่อมสลายไปในที่สุด วิธีการอนุรักษ์เอกสารโบราณที่ดีที่สุดในขณะนี้คือการทำสำเนาดิจิทัล แม้ว่าเอกสารต้นฉบับจะเสื่อมสภาพหรือถูกทำลายไป แต่สำเนาดิจิทัลที่ทำเก็บไว้ก็จะยังคงใช้ได้ต่อไปนับร้อย ๆ ปี

ในที่นี้จะขอกล่าวถึงวิธีอนุรักษ์เอกสารโบราณประเภทคัมภีร์ใบลานเพียงประเภทเดียว เพราะเป็นเอกสารที่พบมากที่สุด การทำสำเนาดิจิทัลคัมภีร์ใบลานมีขั้นตอนดังนี้